Ik moet het van me af schrijven. Ik ben vreselijk teleurgesteld in deze editie van de Giro d'Italia. Ik kan er niets aan doen, maar dit is zonder twijfel de meest saaie Giro ooit. Het lijkt erop dat de klassementsmannen gewoonweg niets willen ondernemen, en telkens zien we een of andere nobody uit de vluchtgroep de rit winnen. Natuurlijk begrijp ik dat niet elke Giro vol zit met spectaculair vuurwerk. Er zijn altijd wel etappes waarin het peloton rustig blijft, vooral in de eerste week. Maar dit jaar lijkt het alsof de klassementsrenners totaal geen interesse hebben om er een show van te maken. Ze blijven gewoon lui rondhangen in het peloton, zonder enige vorm van initiatief. Wat mis ik de gloriedagen waarin renners als Marco Pantani, Miguel Indurain en Eddy Merckx de Giro domineerden. Die mannen toonden ballen en durfden aan te vallen, zelfs in de meest uitdagende etappes. Maar nu lijken de klassementsrenners bang om ook maar iets te riskeren. Ze zijn alleen maar geobsedeerd door hun plek in het klassement, zonder enige waardering voor het spektakel dat de Giro d'Italia zo legendarisch maakt. En dan die zogenaamde etappes! Het is bijna niet om aan te zien hoe voorspelbaar het is. De kopgroep krijgt een enorme voorsprong, terwijl het peloton rustig rondtuft. En aan het einde van de etappe halen de klassementsrenners hun schouders op en laten ze de overwinning over aan de vluchters. Waar is het verdomde vuur gebleven? Waar is de concurrentiestrijd? Ik begrijp dat wielrennen een tactische sport is, maar ik snak naar wat meer spektakel. Ik wil renners zien die alles geven, die aanvallen en risico's nemen, zelfs als ze weten dat ze waarschijnlijk zullen falen. Ik wil de spanning voelen, de emotie van een peloton dat zich vastbijt in een slopende bergetappe, met de klassementsrenners die vechten voor elke verdomde seconde. Dusja, ik ben teleurgesteld. Dus ja, ik ben intens teleurgesteld in deze Giro