Het syndroom van stilgehouden benen

COLUMN

Foto: PhotoNews

“Ofwel rijd je volle bak voor wat je waard bent, wat we gedaan hebben, zonder je verstand te gebruiken. Maar dan heb je analfabeten online die je voor dommerik gaan uitmaken. Ofwel gebruik je wel je verstand, doe je toch nog je deel van het werk en heb je papzakken in de zetel die je voor tamzak gaan uitmaken.”

Oliver Naesen toonde zich snedig in Dwars Door Vlaanderen. Niet in de koers, maar in een interview vooraf. Hij had bovendien gelijk. Bij deze out ik mij dan ook als een papzak die vanuit zijn zetel renners uitmaakt voor tamzakken. Maar je moet begrijpen, Oli, ik doe dat met het volste respect. Ik wil gewoon dat de sterkste man in koers uiteindelijk op het hoogste schavotje komt te staan.

Te vaak hebben we dit voorjaar al scenario’s gezien waarbij alles op het einde nog samenkomt en de snelste – lees: niet de beste – man wint. Denk maar aan Ballerini in de Omloop of Pedersen in Kuurne. Vooral die laatste lijkt bergop te strompelen als een oud wijf aan de kassa van den Aldi. Met een beetje tegenwind bolt ie achteruit. Maar de sterkere renners in koers laten het uit om daarvan te profiteren.

Ook in Dwars Door Vlaanderen was het bijna prijs. Als fantasy wielermanager met drie mannen voorop kan je dan uw kas opfretten. Maar ook als fan valt het niet te begrijpen. Ik zal zeker niet de enige papzak geweest zijn die vanuit zijn zetel begon te vloeken. Telkens wanneer het peloton dichterbij kwam, vlogen de putains in het rond zoals bij een Fransman in een AG2R-volgwagen. Ook de innerlijke West-Vlaamse schapenboer kwam plots naar boven: “Rie, rie, rie!” Maar het mocht niet baten, die kloeke Nederlander gaf geen duimbreed toe en het peloton vol gelosten raasde nog voorbij het groepje koppigaards.

Hoe komt het toch dat het zo moeilijk is voor renners om samen te werken? Ook in de Ronde van Vlaanderen komt het syndroom van stilgehouden benen regelmatig opdagen. In 2019 profiteerde Bettiol en in 2014 lieten Van Avermaet, Vanmarcke en Vandenbergh op die manier Cancellara terugkomen, die vriendelijk bedankte door hen te kloppen in de sprint. “Durven verliezen”, zo noemde Jasper Stuyven het na zijn triomftocht op de Via Roma. Durven verliezen, dat is wat renners meer moeten doen.

Zeker zondag. De ‘Grote Drie’ tonen zich namelijk kwetsbaar: Van Aert moest passen in de E3, Van der Poel zakte door het ijs in Dwars Door Vlaanderen en Alaphilippe lijkt niet meer over zijn wonderbenen van het wereldkampioenschap te beschikken. Bovendien kijken ze voortdurend naar elkaar. Zondag is dé kans voor renners van de tweede rij om daarvan te profiteren.

Yves, Oli, Greg, Tiesj, Jappe, Sep en Dylan, grijp alsjeblieft die kans. Als jullie niet oppassen, gaat er straks weer een Pedersen of Kristoff met de bloemen lopen. Terwijl we allemaal weten dat jullie sterker zijn. Durf te verliezen en je zal ver komen.

En weet dat ik ook zondag opnieuw vanuit mijn luie zetel zal roepen naar mijn televisie. “Tamzakken vertrekt!” Volkomen goed bedoeld, uiteraard.

---

Mis geen enkele spectaculaire statistiek, verrassend interview of belangrijke voorbeschouwing via onze sociale mediakanalen: Facebook, Twitter en Instagram!