'De Stervende Zwanen’ beleven hun zwanenzang

Met een 49ste plaats in de klassiekers van 2020 en een top 20-notering in de Sporza Tourmanager 2019 kon ik mooie adelbrieven voorleggen. Het doel was dan ook om opnieuw in de top 100 te eindigen, met nog een wedstrijd te gaan loop ik precies 339 plaatsen achter op schema. Hoog tijd voor een grondige evaluatie van ‘De Stervende Zwanen’.

Bromance van het jaar: Van Aert en Van der Poel

Wout van Aert en Mathieu van der Poel voerden hun opdracht naar wensen uit. Stonden ze aan de start? Dan riep ik hen toe: “Punten pakken, punten pakken, heuj heuj heuj!”

De Stervende Zwaan van het jaar: Primoz Roglic

De manier waarop Primoz Roglic wegknalde van zijn kompanen op de Muur van Hoei was indrukwekkend. ‘De vogel is gaan vliegen!’, was mijn gedacht. Een dikke tien seconden later stierf de Sloveen met de meet in zicht. Een betere sollicitatie voor ‘Stervende Zwaan van het jaar’ is haast onmogelijk.

Ereplaatsrijder van het jaar: Matteo Trentin

Naast de grote puntenpakkers bestond mijn zwerm zwanen vooral uit zekerheden op punten. Zo kwam ik uit bij Greg van ‘Regelmaet’ en ‘Constanteo’ Trentin, ze zijn de ultieme ereplaatsrijders. De heren sprokkelden respectievelijk al 174 en 202 punten.

Omdat de vorm van de Ardense types in februari even lastig te voorspellen is als het Belgische weer, heb ik gekozen voor renners die het Vlaamse en het Ardense luik combineren. Van Avermaet en Trentin zijn all-rounders die op elk parcours hun slag kunnen trekken. Michael Matthews vervolledigde het podium in deze verkiezing. Ik vind hem een onderschatte coureur, zonder pech in de E3 en de Brabantse Pijl had hij mij ongetwijfeld nog meer punten opgeleverd. Arjen Livyns valt net naast het podium.

Transfer van het jaar: Tom Pidcock

Wat een seizoen beleeft dit wonderkind. Nochtans was ik bij het samenstellen van mijn ploeg helemaal niet overtuigd van deze Brit. ‘Ik ga toch geen vijf miljoen betalen voor een renner die mij geen punten kan garanderen?’ Wat heb ik me vergist in Tom Pidcock! Op aanraden van zijn coach Kurt Bogaerts transfereerde ik hem dan ook na de Strade Bianche met het oog op de Ardennenklassiekers.

Aan de vooravond van de topklassieker Bredene-Koksijde merkte ik dat er niemand in mijn ploeg de koers zou kunnen winnen. Omdat die kleine koersen even veel mee tellen (hoera!) als de Strade Bianche en Gent-Wevelgem, heb ik Tim Merlier getransfereerd. Het bleek een schot in de roos, maar Pidcock is toch nog van een ander niveau!

Ook genomineerd in deze categorie: good old Alejandro Valverde. Hij was mijn jaarlijkse paniektransfer na het uitvallen van Tadej Pogacar voor de Waalse Pijl. Met een derde plaats op de Muur van Hoei heeft hij zijn opdracht volbracht. Nu nog hopen dat er ook in Luik nog iets uit de bus valt.

Comeback van het jaar: Julian Alaphilippe

Ik had hem bijna afgeschreven, op een tweede plaats in de Strade Bianche na bakte de wereldkampioen er werkelijk niks van. Zijn remontada in het duel met Primoz Roglic zorgde dan ook voor uitzinnige taferelen in de huiskamer. Julian Alaphilippe wordt op ruime afstand gevolgd door Marc Sarreau. Zijn voorjaar bleek andermaal een flop te worden, tot hij plots opdook in de waaiers van de Scheldeprijs. Met een negende plaats mag ook de tweede Fransman in mijn ploeg spreken van van een geslaagde comeback.

Getipte renner van het jaar: Davide Ballerini

Davide Ballerini leek na de Omloop een uitstekende keuze te worden, Patrick Lefevere tipte hem als winnaar in de ‘Koers is van Ons’ podcast. En als zo een kenner het zegt…dan neem ik hem gewoon in mijn ploeg. Het palmares van zijn naamgenoot evenaren zal er waarschijnlijk nooit inzitten maar deze prijs pakken ze hem (en mij) al niet meer af. Ballerini versloeg Ethan Hayter, die ons werd ingefluisterd door Hannes Tahon. Wat heb ik Ludovic Robeet vervloekt toen Ethan even op weg leek naar winst op de Nokereberg!

Stunt van het jaar: Jordi Meeus

Wat een prestatie, wat een prestatie! Jordi – de dark horse die iedereen heeft – Meeus wist een vierde plek uit de brand te slepen in Nokere Koerse. Van een witte merel met een prijskaartje van 2,5 miljoen mag je niet meer verwachten.

Miskoop van het jaar: Dylan Teuns

In ‘De Stervende Zwanen’ kunnen natuurlijk geen lelijke eendjes ontbreken. Deze categorie telt dan ook maar liefst acht (!) genomineerden: Dan Martin, Mads Würtz Schmidt, Piet Allegaert, David Dekker, Dan Martin en Gerben Thijssen. De verkiezing beloofde dan ook bijzonder spannend te worden. Ondanks een half peloton aan gegadigden wist Dylan Teuns genoeg stemmen in de wacht te slepen om deze prijs in ontvangst te nemen. Mijn provinciegenoot wist slechts 31 punten te sprokkelen, en dat voor een renner van zeven miljoen euro. Gij staat volgend jaar niet meer in mijn ploeg manneke!

Les van het jaar: deelnemerslijsten

Met dank aan de altijd correcte deelnemerslijsten van Pro Cycling Stats nam ik Hugo Hofstetter in mijn ploeg voor de kleinere koersen. Vol goede moed stelde ik dan ook een rennersprogramma samen met het idee: ‘ach dat zal toch niet zoveel meer wijzigen in de loop van het seizoen.’ … dat bleek anders uit te draaien.

De laatste hoop van het jaar: Matteo Jorgenson

Matteo Jorgenson is misschien wel de vreemde eend in de bijt tussen al die wereldtoppers. De Amerikaan was mijn dark horse voor Milaan-Sanremo …maar hij verscheen niet eens aan de start. Eind februari geloofde ik nochtans rotvast dat hij mij zowel in de kassei- als de heuvelklassiekers punten ging opleveren. Uiteindelijk scoorde hij welgeteld 6 punten (dankzij Valverde dan nog). Ik vestig mijn hoop op de koekjesklassieker Luik-Bastenaken-Luik. Hulde of kak, aan jou de keuze Matteo!