Olé Olé
De Tour was nog maar net voorbij of daar kwam hij alweer:
de Sporza Vuelta manager.
Alsof mijn mentale Pyrenee nog niet zwaar genoeg was, moet ik nu de Sierra Nevada van keuzes overleven.
Mijn ploeg? Olé Olé Friet.
Want Spanje mag dan paella hebben, wij hebben frieten. Punt.
Eerste gedachte: “Ik neem wel Carapaz en Gee”
Tot ik zag dat ze niet eens starten. Paniek. Crisis. Existentiële leegte.
Alsof je naar Spanje vliegt en ontdekt dat de tapasbar gesloten is.
Dus plan B: Italiaanse vloekers, een verdwaalde Fransman die altijd zegt dat hij “klaar is voor de derde week”, en een sprinter die waarschijnlijk de eerste rustdag niet haalt.
Kans op punten? Laag.
Kans op huilen? Hoog.
De Vuelta is chaos.
Je denkt: mooie vlakke etappe.
De organisatie denkt: laten we op het einde nog even een muur van 20% leggen.
Je denkt: die renner is in vorm.
Hij denkt: mañana, mañana.
Maar bon, mijn ploeg staat ingediend.
Versie 200 dit keer.
Versie 201 volgt waarschijnlijk morgen.
Vive la Vuelta.
Vive Olé Olé Friet.
Vive de totale wanhoop.
Chique! Heel mooi gedaan, dit verdient meer attentie als je het mij vraagt.